Ey İstanbul, 

Çekil git karşımdan 

Al o mavi gözlerini de öyle git

Çelme aklımı İstanbul

Çıkma karşıma bir daha… 

Sokaktaki kız çocuğunun çaldığı acıklı akordeon melodisiyken fon müziğin,

Darbukanla kıvrıla kıvrıla sokulma yanıma İstanbul…

Ne yaşatabildin seza gibi

Ne akıldan çıkabildin be adam gibi

Çelme aklımı İstanbul.

Yıkma artık, yıldırma…

Gecenin en karanlığında, kaldırım aralarından sızan kirli su kadar karanlıkken…

Sevdalını paramparça ettin, yerlerde sürüdün be İstanbul… 

İnsanlar şimdi kimliksiz, ümitsiz, kredisini çoktan yitirmiş…

Hayatta kalabilmek için birbirine yanaşan kirpilerden farksız…

Her biri, başka bir çaresizlik,

mutsuzluk biriktirmiş gözyaşlarında

Sense kendinden emin, mağrur, hep bahadur…

Çekil git karşımdan İstanbul

Çelme aklımı

Çıkma karşıma bir daha… 

Sokaktaki kız çocuğunun çaldığı acıklı akordeon melodisiyken fon müziğin,

Darbukanla kıvrıla kıvrıla sokulma be yanıma İstanbul…

(Kafamı karıştıran sevda; İstanbul

Seni sevip sevmediğime hala karar veremedim)

Ocak.2013 – İstanbul-londra arası uçak yolculuğu