Lafa gelince ahkam kesiyorsun da yaşamaya gelince hayatını yönetenlerin önünde diz çöküyorsun

Bir kere kendin için birşey yapmaya kalktın bir anda dünyanın en bencil insanı olmakla suçlandın

Tuttuğun takım için ölümüne mücadele ediyorsun da kendi hayatın ellerinden çekip gidiyor sadece arkasından bakıyorsun

Hani hayatı çözmüş gibi anlatışların var ya

Yani Kader diye birşey yokmuş da kararlarınla hayatına sen yön veriyormuşsun gibi

Bıkmadan sorup durduğun, cevaplarını bildiğini sandığın soruların…

Kibirle gururu birbirine karıştırıp kırdığın kalpler bir olup seni yalnızlığa ittiler öyle mi

Ya sana benzeyemeyeni dışlamaya hazır halin ne olucak?

Bir yazının giriş-gelişme-sonucunu unutup, aniden frekansı değiştirsem kafan karışır mı en az benim kadar?

Mesela şu dizeleri yazsam;

İnsanın bir derdi olmalı,

Tam birinin kalbini kıracakken aklına gelmeli o anda hafif bir tebessümle uzaklaşabilmek için…

insanin bir derdi olmalı…

Susuzluğunu açlıkla bastırabilmek için

Seni üzdüklerinde kafanı öne eğip gidebilmek için

Kalabalığın içinde sessizliğinle boğulmamak için

Herşeye rağmen gülümseyebilmek için

İnsanın bir derdi olmalı be abi

Kendin için birşey yapmak istediğinde bencillikle suçlanmana aldırmamak için

Kendi evladın seni üzdüğünde göz yaşlarını gürültüyle içine akıtabilmek için

Kendini tükettikçe dibe vurmak, vurdukça da yükselebilmek için

İnsanın bir derdi olmalı be arkadaş

Canın yandığında kafanı semaya kaldırıp yaradanın ta gözünün içine bakabilmek için…

( sevgili küçüğüm kayıp Deniz’ime…)

29.Nisan.2012 – londra