İnsan ilişkilerinden şikayetim var. Anlaşamıyoruz… Anlatamıyorsun,  anlatamadığını anlamıyor diye anlatamadığını anlatmaktan vazgeçiyorsun.  Zaten anlatamadığını anlamayan da anlamamaya dünden razı. Sonra anlatmak istediğin her şey ortada kalıyor. Toz bulutu gibi dağılıp gidiyor. Gidiyor sanıyorsun ama o bilinçaltının tenha bir köşesinde kendine yer buluyor, uygun zamanı bekliyor ve bir gün hiç ummadığın an sinsice ortaya çıkıyor.  Senin suçun değil, okuldaki kompozisyon öğretmeninin beceriksizliği… Bir çeşit Türk aile geleneği; suçu hep başkasına atacaksın ki  ailece içimize bir ferahlık dolsun. Kendimizi her defasında dünyanın en haklı insanı sanmamızdan, her defasında ölümüne kendimizi savunmamızdan bazen… Devamı için…