Sebeblerini hatırlamadan yitirdiklerini, teker teker geri toplamaya başladın… Kimini karanlıkta unutmuştun, kimini kalabalıkta… Ne yapmıştı, ne demişti, nereye gitmişti… Kimbilir… Yalnızlıkta kaybedince kendini, incinmelerini hatırlamak işine gelmiyor. Bakarım çaresine diyorsun, eğerim başımı önüme, susarım, yürürüm yine bilinmeze… Herkesin kendini haklı zannettiği bir dünyada yaşıyorsun unutma! Öyle olmasa bunca kargaşa olurmuydu? Bunca çekişmeler, kırılmalar, yalnızlıklar… Hani Einstein’ın o sözleri gibi; “Mutlu olmak istiyorsan, bir amaca bağlan; insanlara ya da eşyalara değil” Belki; İnsan en azından bir müzik aleti çalabilmeli Çalamıyorsa da öğrenmeli Ne biliyim belki bir sporu zevkle yapmalı Sabah gün… Devamı için…